Bernard Dubois

Bernard Dubois cultiveert de twijfel en tegenstrijdigheden van de architectuur. Op 3 april stelt hij in het kader van de Across lezingenreeks zijn werk voor in het deSingel in Antwerpen. Kristof Geldmeyer van het bureau Vincent Van Duysen zal de lezing inleiden.

Wat hebben Braziliaans beton en een aaneenschakeling van haussmanniaanse elementen met elkaar gemeen? De BEST-supermarkten en de ruimtelijke opstellingen van Sol LeWitt? Het beton zoals dat wordt bewerkt door Auguste Perret en de steen zoals die wordt toegepast door Philip Johnson? Vanuit het perspectief van Bernard Dubois maken al deze architecturale momenten deel uit van een uitgebreide catalogus van vormen en materialen. Aan de architect behoort het dan toe om op zijn beurt de relatie tussen vorm en betekenis in vraag te stellen. Op z’n Durands geeft Bernard Dubois vorm aan zijn eigen catalogus van oplossingen, details en instrumenten die hij maar al te graag ondersteboven keert.

Bernard Dubois eigent zich ambivalente momenten uit de geschiedenis van de architectuur toe en speelt hun tegenstrijdigheden tegen elkaar uit. Op subtiele en humoristische wijze kruist hij de verschillende referentiesystemen. In zijn recente winkelproject voor Zadig & Voltaire, in Parijs, maakt hij gebruik van de aaneenschakeling en de ruimtelijke oplossingen van de zuilengang van de Rue de Rivoli: kroonlijst, sierlijst, omlijsting … Daartegenover plaatst hij een contrasterend referentiesysteem gemaakt van spuitbeton volgens een driehoekig profiel, holle voegen en een stalen buisvormig meubilair. Op technisch vlak en op vlak van de materiaalkeuze, klopt het plaatje volledig: het gedeelte van zijn werk dat verborgen blijft.

Ter ere van zijn eerste liefdes misschien, schept Dubois er genoegen in om de ruimte in twijfel te trekken. Zijn foto’s van de winkels in Milaan en Parijs, genomen met de groothoeklens en vanuit kikvorsperspectief laten massieve, reusachtige elementen zien en evoceren een monumentale architectuur terwijl zijn frontaal genomen foto’s van huiselijke ruimten er het sacrale karakter van onderstrepen.

Voor het eigentijdse karakter maakt Dubois aanspraak op een nieuw architecturaal eclecticisme bestaande uit een zorgvuldige kruising van referenties. De referenties die hij gebruikt, vloeien voort uit momenten van spanning en tegenstrijdigheid in de geschiedenis van de architectuur van de 20ste eeuw. Dubois gelooft per definitie niet in het bestaan van revoluties binnen de architectuur, die hij beschrijft als een opeenvolging van momenten die onderling aan elkaar maar ook met de tijd gelinkt zijn, en waarvan de symbolische lading van bij de verschijning geleidelijk afneemt. Vertrekkende vanuit het filosofisch erfgoed van Lyotard, onderstreept Dubois uit het ongerijmde de barsten in de grote architecturale exposés.

Zijn ruimtelijke ingrepen, maar ook de manier waarop hij ze laat zien, getuigen op geraffineerde wijze van zijn voorliefde voor momenten van twijfel en tegenstrijdigheid binnen het architecturale domein. Ze dragen bij tot nieuwe iconoclastische verbanden tussen esthetiek, techniek en ideologie.

Lees meerVerkleinen